حرف دل سعید سمیرات

قلت ان الحریة هي...
اجمل حب ،
و الحب هو الحریة
**

و انا مبهورة بفنونك الجمیلة
القصیدة، الغزل ...
و النثر کالغزلان

**

اخاف ابکي
و انت تلمع بي قطرات دمعي
کالؤلؤة المصقولة،
اخاف اضحك و
انت تغرد کالعصفورِ
على شفتي
اخاف من کلمات الحب...
تلفظ حروف اسمك...

**

قلت النخیل تراثي
هل تذکر اول لیلة الغرام
و النخلة بین النهرین
یتراقص الریح بین عتمة سعفها
ونشدت قصیدة الیاسمین
بجنون و حنان و...

**

اللغه هي الحضارة
تثیرني احلامك الوردیة
کصهیل فرس الاشتیاقِ
على قمة قوامیس العالمِ
یا اجمل لغة العالمِ
تجري من ثغرك کالعسلِ

**

و قلت حب الارض هي الثقافة
سنزرع فیها الآمال
و ستأتي غابات النخل
ونُرزق اطفال الحریة،
لن اتنازل ابدا یا سیدي...
عن ارضي و حضارتي
عن لغتي و ثقافتي
والحریة،
حبک هو
الحریة ...

"حبك"


حبک نافذة
و کل صباح
أفتحها
كي أملأ حیاتي
من عطر حنانك
****
حبك غابة خضراء
و کل لیل
أضیع فی عتمة نخیلها
**
حبك بسمة حمراء
تقطفني
من عالم برودة الصمت
إلی کتابة الکلمات الحارقة
**
حبك باقة ورد ٍ
کل یوم
حین أذهب للعمل
ابتاعها من
بایع ِ وردٍ جوال
**
حبك .. حب ٌ طفولي
يجعلني
اُغني آلامي
بموسیقی المطر و الریحان
و يجعلني أرفض
کل الاسالیب
و التقالید الکلاسيكية...
**
لاتغلق النافذة
ستذبل البسمات الوردیة
علی فم حیاتي.

هيچکس نـفهميـــــد که « زلـيخـــــــا » مــَـــــــــرد ­ بـود ....!!

ميــــداني چــــــــــــرا ­ ؟؟؟

مـــــردانـــگي ­ ميــخواهـــــد!

مــــــــاندن ، پــاي عشــــــقي که مـُـــدام تـو را پـــس ميــــزنــد.... ­.

خيلــــي وقــــتا بهــم ميگن :چرا ميخنــــدي بگو ما هــــم بخنـــديم …

اما هرگــــز نگفتــن:چرا غصــــه ميخوري بگـــو ماهــم بخــوريم…

فِى الزِّنا سِتُّ خِصالٍ: ثَلاثٌ مِنها فِى الدُّنيا وَ ثلاثٌ فِى الآخِرَةِ، فَاَمّا الَّتى فِى الدُّنيا فَيَذهَبُ بِالبَهاءِ وَ يُعَجِّلُ الفَناءَ وَ يَقطَعُ الرِّزقَ وَ اَمّا الَّتى فِى الآخِرَةِ فَسوءُ الحِسابِ وَ سَخَطُ الرَّحمنِ وَ الخُلودُ فِى النّارِ ؛

زِنا، شش پيامد دارد: سه در دنيا و سه در آخرت. سه پيامد دنيايى اش اين است كه: آبرو را مى بَرد، مرگ را شتاب مى بخشد و روزى را مى بُرد و سه پيامد آخرتى اش: سختى حسابرسى، خشم خداى رحمان و ماندگارى در آتش است.

خصال، ص 321، ح 3

مَن اُلهِمَ الصِّدقَ فى كَلامِهِ وَ النصافَ مِن نَفسِهِ وَ بِرَّ والِدَيهِ وَ وَصلَ رَحِمِهِ، اُنسِى ءَ لَهُ فى اَجَلُهُ وَ وُسِّعَ عَلَيهِ فى رِزقِهِ وَ مُتِّعَ بِعَقلِهِ وَ لُـقِّنَ حُجَّتَهُ وَقتَ مُساءَلَتِهِ ؛

به هر كس، راستگويى در گفتار، انصاف در رفتار، نيكى به والدين و صله رحم الهام شود، اجلش به تأخير مى افتد، روزيش زياد مى گردد، از عقلش بهره مند مى شود و هنگام سئوال [مأموران الهى] پاسخ لازم به او تلقين مى گردد.

اِنَّ لِكُلِّ امرِىٍ ء رِزقا هُوَ يَتيهِ لا مَحالَةَ فَمَن رَضىَ بِهِ بورِكَ لَهُ فيهِ وَ وَسِعَهُ وَ مَن لَم يَرضَ بِهِ لَم يُبارَكَ لَهُ فيهِ وَ لَم يَسَعهُ اِنَّ الرِّزقَ لَيَطلُبُ الرَّجُلَ كَما يَطلُبُهُ اَجَلُهُ؛
هر كس روزى اى دارد كه حتما به او خواهد رسيد. پس هر كس به آن راضى شود، برايش پُر بركت خواهد شد و او را بس خواهد بود و هر كس به آن راضى نباشد، نه بركت خواهد يافت و نه او را بس خواهد بود. روزى در پى انسان است، آن گونه كه اجلش در پى اوست.

باكِروا طَـلَبَ الرِّزقِ وَ الحَوائِجِ فَاِنَّ الغُدُوَّ بَرَكَةٌ وَ نَجاحٌ؛
در پى روزى و نيازها، سحر خيز باشيد؛ چرا كه حركت در آغاز روز، [مايه] بركت و پيروزى است.

نه مورد نظر … !!!

آمدی ، چه صادقانه آمدی ، مرا عاشق کردی ...

آمدی ، چه عاشقانه آمدی ، مرا دیوانه کردی ...