حرف دل سعید سمیرات

 از رشته کو ه های جهان

 تنها دو کوه سهم من است

 حرف که می زنی انگار

 از شانه های من بار خالی می کنند

 حرف که می زنی

 تار عنکبوت لای انگشتانم

 شکاف برمی دارد

 واز پیله ی لب هام

 پروانه های پریشان پراکنده می شوند

 حرف بزن

 حرف بزن

 صدای تو قیامتی است در من

 که با صور اسرافیل هم

 برپا نمی شود